Το φθινόπωρο του 2018 είχα μόλις τελειώσει και επισήμως το μεταπτυχιακό μου. Είχαν περάσει εφτά χρόνια ακριβώς από όταν είχα ξεκινήσει τις σπουδές μου και είχα μετακομίσει Αθήνα. Νόμιζα ότι ήξερα ακριβώς τι ήθελα να επακολουθήσει μετά το πέρας των σπουδών μου, προετοιμασία βιογραφικού και αιτήσεις παντού μέχρι να βρω μια μόνιμη δουλειά στο αντικείμενο μου. Ωστόσο, κάτι μέσα μου με εμπόδιζε και ένιωθα ότι κάτι έλειπε από την ζωή μου. Κατά την διάρκεια των σπουδών μου δεν είχα ταξιδέψει πολύ ούτε είχα την ευκαιρία να ζήσω για ένα διάστημα σε μία άλλη χώρα. Έτσι, έπειτα από ένα μικρό ταξίδι στην Αγγλία για να επισκεφτώ μια φίλη, το αποφάσισα: Θα συμμετείχα σε ένα ευρωπαϊκό εθελοντικό πρόγραμμα!
Δεν ήξερα ακόμα ποια χώρα θα επέλεγα ούτε μέσω ποιου προγράμματος, ήξερα απλά ότι ήθελα να ζήσω μια εντελώς διαφορετική εμπειρία προκειμένου να μάθω περισσότερα πράγματα για τον κόσμο που με περιβάλλει αλλά και για τον ίδιο μου τον εαυτό.
Μετά από μία σύντομη αναζήτηση, η Ρουμανία μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Είναι στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων, η οποία ανέκαθεν με ενδιέφερε ιστορικά και πολιτισμικά, καθώς δεν ανήκει στις δημοφιλείς δυτικές χώρες, τις οποίες επιλέγουν οι περισσότεροι στα ευρωπαϊκά προγράμματα εθελοντισμού. Για εμένα, λοιπόν, ήταν η ιδανική επιλογή!
Συνολικά έκατσα στη Ρουμανία ένα χρόνο και δύο μήνες, κάνοντας δύο προγράμματα εθελοντισμού: ένα short-term EVS και έπειτα ένα long-term ESC- European Solidarity Corps (διάδοχο του EVS).
Τον Μάρτιο του 2019, έκανα το πρώτο πρόγραμμα, πήγα για εθελοντισμό σε μία μικρή κωμόπολη το Panciu, με το ζόρι 10.000 άτομα, σε μία από τις πιο υποβαθμισμένες οικονομικά περιφέρειες της
Ρουμανίας. Στο πρόγραμμα αυτό δούλευα σε ένα εκπαιδευτικό κέντρο (after-school), το Lumea Lui Pinocchio, το οποίο δεχόταν κυρίως παιδιά Ρομά και παιδιά από οικογένειες με λιγότερες ευκαιρίες.
Στόχος του κέντρου ήταν να παράσχει φροντίδα στα παιδιά, παιχνίδια, μεσημεριανό, και με την υποστήριξη τοπικών εθελοντών να τα βοηθήσει με τα μαθήματα του σχολείου. Δεδομένου ότι πολλά παιδιά που ανήκουν στην κοινότητα των Ρομά, αντιμετωπίζουν προβλήματα στο σχολείο, στόχος του κέντρου ήταν να προσπαθήσει να τα παροτρύνει να μην παρατήσουν το σχολείο αλλά και να ευαισθητοποιήσει την κοινότητα του Panciu ώστε να ενσωματωθούν στην τοπική κοινωνία τα παιδιά και οι οικογένειες τους.
Ο εθελοντισμός, η καθημερινότητα και η ζωή αυτούς τους δύο μήνες σε αυτή την μικρή κωμόπολη με δίδαξαν πολλά. Κάθε μέρα ξύπναγα νωρίς και πήγαινα στο κέντρο, καθαρίζαμε, ετοιμάζαμε τις δραστηριότητες μας για τα παιδιά και έπειτα βοηθούσαμε στο μαγείρεμα.
Παίζαμε με τα παιδιά, κάναμε διάφορα workshops στο πλαίσιο της μη τυπικής εκπαίδευσης, και το απόγευμα βοηθούσαμε τα παιδιά με τα μαθήματα τους. Αυτή ήταν η καθημερινότητα μου, και δε θα ξεχάσω ποτέ αυτούς τους δύο μήνες. Αγάπησα πολύ αυτά τα παιδιά, τη ζωηράδα και τον αυθορμητισμό και την οικειότητα με την οποία σε αντιμετώπιζαν. Έμαθα πολλά για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι Ρομά, τις διακρίσεις που υφίστανται και τα στερεότυπα εναντίον τους, και ειδικά για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα παιδάκια Ρομά, συγκριτικά πάντα με τους συνομήλικους τους.
Θέλοντας να ταξιδέψω και να γνωρίσω την υπόλοιπη Ρουμανία, επέστρεψα το Σεπτέμβριο του 2019 για το δεύτερο long term πρόγραμμα.
Η οργάνωση ονομάζεται A.C.T.O.R (Cultural Association for Theater and Origami in Romania) και οργανώνει καλλιτεχνικές δραστηριότητες για παιδιά και εφήβους σε διάφορα σχολεία, νηπιαγωγεία και νοσοκομεία στο Βουκουρέστι. Στα σχολεία, κατα κύριο λόγο, οι εθελοντές της οργάνωσης κάναμε διαπολιτισμικά workshops για τους μαθητές, ωστόσο οι θεματικές ποικίλλαν και είχαμε ευελιξία ως προς το τι θα επιλέγαμε να κάνουμε κάθε φορά. Στα νηπιαγωγεία προγραμματίζαμε καλλιτεχνικές δραστηριότητες και δημιουργική απασχόληση για τα παιδάκια και, τέλος, στα νοσοκομεία κάναμε καλλιτεχνικές δραστηριότητες και art therapy με στόχο την ψυχοκοινωνική υποστήριξη των παιδιών που νοσηλεύονταν.
Η εμπειρία μου στο Βουκουρέστι και στην οργάνωση στην οποία δούλεψα εθελοντικά, ήταν συναρπαστική από κάθε άποψη. Κάθε μέρα είχαμε καινούριες δραστηριότητες σε ένα άλλο μέρος στο Βουκουρέστι με παιδιά διαφορετικών ηλικιών. Γνωρίσαμε τόσα πολλά παιδιά, τόσα μέρη, τόσες γειτονιές και προσφέραμε τόσα πολλά χαμόγελα σε παιδικά χείλη! Και μας πρόσφεραν και αυτά κάθε μέρα.
Αγάπησα κάθε γωνία αυτής της τεράστιας, πολύβουης και, εν πολλοίς, χαοτικής πόλης και λάτρεψα τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της και την ανομοιομορφία της που της προσδίδει αυτή την τόσο παράξενη γοητεία! Βουκουρέστι μου, στο υπόσχομαι, θα ξαναγυρίσω!
