"Ένα σχολείο μαθαίνει τα προσφυγάκια να χαμογελούν" αυτό τον τίτλο διάλεξε ο Κωνσταντίνος Αμπατζής στο άρθρο του στο Oneman για το πρόγραμμα άτυπης εκπαίδευση ανήλικων προσφύγων αλλά και γονέων που υλοποιεί η ΕΛΙΞ- Προγράμματα Εθελοντικής Εργασίας.
Τους ευχαριστούμε για τον χρόνο που έδωσαν ώστε να γνωρίσουν το πρόγραμμα αυτό και για την πραγματικά πλήρη παρουσίασή του.
Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στο Oneman η να το κατεβάσετε σε μορφή pdf.
Δείτε λίγο την αρχή:
Ένα σχολείο μαθαίνει τα προσφυγάκια να χαμογελούν
Κείμενο: Κωνσταντίνος Αμπατζής, Φωτογραφίες: Νίκος Παλαιολόγος/SOOC
Περάσαμε μερικές ώρες στο πρόγραμμα μη τυπικής εκπαίδευσης της Έλιξ.
Ο δάσκαλος κρατάει στο ύψος του κεφαλιού του μια σελίδα από το κόμιξ της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων και ζητάει από τα παιδιά να του περιγράψουν αυτά που βλέπουν. Στη σελίδα 2 του γεμάτου χρώματος χαρτιού, η Αλίκη ακολουθεί τον λαγό κάτω απ’ τον φράκτη και τα 21 παιδιά ηλικίας από 9 ως 11 ετών, περιγράφουν φωναχτά τις εικόνες. Κάποια σε ελληνικά, άλλα στα αγγλικά, μερικά σε διαλέκτους τις οποίες δεν μπορώ να πιάσω.
Τα 18 αγόρια και τα 3 κορίτσια της αίθουσας δείχνουν πάντως να απολαμβάνουν το μάθημα και σημειώνουν στα τετράδιά τους αυτά που γράφει ο δάσκαλος στον πίνακα, ενώ την ίδια στιγμή δύο διερμηνείς μεταφράζουν στα παιδιά όσα δεν καταλαβαίνουν. Τα κουρδικά τα έχει αναλάβει ο Κόγκερ, ο οποίος ήρθε στην Ελλάδα 30 ημερών, εν μέσω της κουρδικής κρίσης και σήμερα, αρκετά χρόνια μετά, είναι αυτός που μαθαίνει στα μικρά παιδιά την ελληνική γλώσσα.
Οι τοίχοι της σχολικής αίθουσας στο κτίριο της οδού Πατησίων, είναι γεμάτοι με ζωγραφιές και στα πρόσωπα των παιδιών σχηματίζονται πλατιά χαμόγελα κάθε φορά που φωνάζουν ‘teacher’, όπως αποκαλούν όλους τους ‘μεγάλους’.
Εκείνη η Τετάρτη, θα ήταν μια απόλυτα φυσιολογική -ίσως και βαρετή- Τετάρτη για κάθε παιδί της ηλικίας τους. Για τα συγκεκριμένα προσφυγόπουλα, αρκετά εκ των οποίων έχουν ζήσει τη φρίκη του πολέμου και αναγκάστηκαν να αφήσουν τις πατρίδες τους, αυτό το καθημερινό δίωρο, όχι μόνο δεν είναι βαρετό, αλλά σημαίνει για εκείνα την επιστροφή σε μία στοιχειώδη κανονικότητα, την ευκαιρία να νιώσουν και πάλι ότι κάπου ανήκουν κι έχουν τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες ευκαιρίες με τα άλλα παιδιά της ηλικίας τους....(ολόκρληρο το άρθρο)
