Πρόγραμμα CBB16ESC FEDASIL SUGNY 1, 06-20 Ιουλίου 2019, Βέλγιο.
Φέτος τον Ιούλιο είχα την τιμή και χαρά να συμμετέχω σε ένα πρόγραμμα μικρής διάρκειας το οποίο πραγματοποιήθηκε στο Βέλγιο υπό την αιγίδα του οργανισμού Compagnons Batisseurs. Συγκεκριμένα, το εν λόγω πρόγραμμα πραγματοποιήθηκε στο κέντρο αιτούντων άσυλο, στην τοποθεσία Sugny, ένα μικρό χωριό το οποίο βρίσκεται στο νότιο κομμάτι του Βελγίου, περιτριγυρισμένο από πλούσιο φυσικό περιβάλλον και μικρά χωριά και πόλεις τριγύρω.
Αρχικά, ίσως η τοποθεσία του συγκεκριμένου προγράμματος να είναι για κάποιους αποθαρρυντική αν συμπεριλάβουμε και το γεγονός ότι το συγκεκριμένο μέρος απέχει τουλάχιστον τρεισήμισι ώρες από τις Βρυξέλλες και δύο ώρες από το Σαρλερουά. Ωστόσο, πραγματικά η συγκεκριμένη εμπειρία προσωπικά μου δίδαξε πως κάποιες φορές χρειάζεται να ταλαιπωρηθείς και λίγο ώστε να ζήσεις εμπειρίες πρωτόγνωρες και μοναδικές.
Έχοντας αλλάξει τρία τρένα, έφτασα τελικώς το απόγευμα της ημέρας άφιξης στο σημείο παραλαβής των εθελοντών (Gedinne) όπου και γνώρισα τους περισσότερους εθελοντές του προγράμματος και λίγα λεπτά μετά ένα βαν του οργανισμού μας παρέλαβε ώστε να μας μεταφέρει, στην επονομαζόμενη για τους εργαζόμενους του κέντρου, ζούγκλα.
Η πρώτη εικόνα από το κέντρο ήταν αρκετά θετική. Οι εγκαταστάσεις ήταν τουλάχιστον επαρκής , το φαγητό ήταν καλό και οι άνθρωποι που μας υποδέχτηκαν αρκετά φιλόξενοι. Το επόμενο πρωί μας έγινε ξενάγηση στο camp καθώς και γνωριμία με το προσωπικό του κέντρου. Αμέσως διαπίστωσα το υψηλό επίπεδο οργάνωσης (γήπεδα ποδοσφαίρου, μπάσκετ, βόλεϊ, κλειστό γυμναστήριο, κινηματογράφος, αίθουσες ψυχαγωγίας για τα παιδιά ενήλικες, πλυντήρια κλπ) καθώς και το καλό επίπεδο διαβίωσης για τους κατοίκους του κέντρου (ξεχωριστά δωμάτια για τις οικογένειες, κοιτώνες και δωμάτια δύο ατόμων).
Αμέσως μετά, ξεκινήσαμε τις προγραμματισμένες δραστηριότητες για την ημέρα και στις δώδεκα το μεσημέρι φάγαμε μεσημεριανό. Καθημερινά, η ημέρα μας ξεκινούσε στις εφτά το πρωί με το πρωινό, στις οκτώ και μισή είχαμε την πρωινή ενημέρωση και οργάνωση των δραστηριοτήτων μας, στις εννέα ξεκινούσαμε χωρισμένοι σε ομάδες και στις δώδεκα ήταν το μεσημεριανό.
Μετά, είχαμε συνήθως μισή με μία ώρα διάλειμμα και εν συνεχεία πραγματοποιούσαμε τις απογευματινές μας δραστηριότητες μέχρι τις πέντε το απόγευμα συνήθως. Οι πρωινές μας δραστηριότητες την πρώτη εβδομάδα αποτελούνταν από βάψιμο κτιρίων, οργάνωση του χώρου αποθήκευσης των πραγμάτων και των ρούχων που στέλνονταν για τους κατοίκους του κέντρου καθώς και άλλες δευτερεύοντες δουλειές που προέκυπταν στο ημερήσιο πρόγραμμα. Τα απογεύματα μας, την πρώτη εβδομάδα, ήταν αφιερωμένα κυρίως στους ανήλικους του κέντρου και περιλάμβαναν ομαδικά παιχνίδια, προβολές ταινιών, τραγούδια και χορό καθώς και άλλες ψυχαγωγικές δραστηριότητες.
Την δεύτερη εβδομάδα το πρόγραμμα μας διαφοροποιήθηκε σε ηλικιακά γκρουπ ανηλίκων και το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας ήταν αφιερωμένο σε δημιουργικές ασχολίες με παιδιά χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι ενήλικοι δεν μπορούσαν να αποτελέσουν μέρος των δραστηριοτήτων μας. Για παράδειγμα, κάποια απογεύματα διοργανώναμε τουρνουά βόλεϊ ή ποδοσφαίρου στα οποία συμμετείχαν όλες οι ηλικιακές ομάδες του κέντρου ενώ στο κυνήγι θησαυρού που οργάνωσε το δικό μου γκρουπ (ανήλικοι 11-16) συμμετείχαν και κάποιοι ενήλικες.
Επιπροσθέτως, στο συγκεκριμένο κέντρο αιτούντων άσυλο στην χώρα του Βελγίου ζούνε πάνω από διακόσιοι άνθρωποι αυτή τη στιγμή ενώ βάσει των ισχυρισμών των υπευθύνων προσωπικού, οι γλώσσες ομιλίας των ανθρώπων που ζούνε εκεί ξεπερνούν τις τριάντα. Προσωπικά, θεωρώ πως τα γαλλικά είναι χρήσιμα για όποια/ον επιλέξει να λάβει μέρος στο συγκεκριμένο πρόγραμμα καθώς οι περισσότεροι κάτοικοι μιλούν έστω και λίγα γαλλικά, το μεγαλύτερο μέρος του προσωπικού μιλάει αποκλειστικά γαλλικά ενώ η επικοινωνία με τα παιδιά σαφώς και γίνεται ευκολότερη για τους ίδιους λόγους. Από την άλλη πλευρά, η μη γνώση σε επαρκές επίπεδο της συγκεκριμένης γλώσσας δεν αποτέλεσε σημαντικό πρόβλημα επικοινωνίας με τους κατοίκους καθώς γνώρισα και μίλησα με ανθρώπους από πολλά μέρη του πλανήτη ενώ μάλιστα συναναστράφηκα με κατοίκους οι οποίοι ήξεραν και ελληνικά. Γενικά, οι ενήλικοι κάτοικοι του κέντρου στην πλειοψηφία τους μιλούσαν πάνω από δύο γλώσσες ενώ ακόμη και αν δεν γνώριζαν κάποια από τις γλώσσες που χρησιμοποιούσα για να συνεννοηθώ (αγγλικά, ισπανικά) και πάλι προσπαθούσαν και αυτοί από την πλευρά τους να αναπτύξουν κάποιο δίαυλο επικοινωνίας.
Το πιο σημαντικό από όλα, για εμένα, όπως αποδείχθηκε ήταν οι άνθρωποι που στελέχωσαν την εθελοντική ομάδα (Helmi, Vlad, Henar, Noemie, Fabio, Arina, Anush, Lilit, Chrysostome, Louane, Lea). Άνθρωποι από διαφορετικά μέρη και κουλτούρες μεν αλλά με στόχο να συνδράμουν τα βέλτιστα από την πλευρά τους, με θετική ενέργεια πάντα και με αρκετό χιούμορ ακόμη και αν κάτι στράβωνε στο πρόγραμμα μας. Ήταν οι δικοί μου ήρωες και πραγματικά νιώθω πολύ χαρούμενος και τυχερός που τους γνώρισα.
Εν κατακλείδι, η εμπειρία πραγματικά αξίζει τον κόπο, οι ιστορίες που μπορεί να ακούσεις από τους ανθρώπους που ζούνε εκεί και περιμένουν ένα καλύτερο μέλλον θα σε συγκλονίσουν και ίσως να σε καθορίσουν σε πολλά πράγματα στο μέλλον ενώ παράλληλα αν είσαι και λίγο τυχερός όπως συνέβη στη δική μου περίπτωση θα γνωρίσεις κατοίκους και εθελοντές που θα βελτιώσουν τον τρόπο σκέψης και δράσης σου ως κοινωνικό ον και ως επαγγελματία, ανεξάρτητα από το τομέα δραστηριοποίησης σου. Αν μπορούσα να χρησιμοποιήσω δύο απλές κουβέντες για να περιγράψω τη συγκεκριμένη εμπειρία θα χρησιμοποιούσα τα λόγια ενός εκ των εθελοντών, τα οποία και έγιναν και το moto μας από την πρώτη ως την τελευταία μέρα:
Life is good!!!
Life is great!!!
Life is amazing!!!
