Ky Quang Pagoda – Ho Chi Minh City, Vietnam

Είμαστε δύο φίλες που γνωριστήκαμε στην Αγγλία κυνηγώντας ένα κοινό όνειρο. Μας ένωσε η αγάπη μας για τα παιδιά και κάπως έτσι, βάλαμε στόχο να πραγματοποιήσουμε ένα ταξίδι εθελοντισμού, με στόχο να έρθουμε σε επαφή με μία διαφορετική κουλτούρα και να ικανοποιήσουμε την ανάγκη μας για προσφορά.

Έτσι, τέσσερα χρόνια αργότερα πραγματοποιήσαμε τον πολυπόθητό μας σκοπό.

Στις 14 Ιουλίου 2019, ξεκινήσαμε με μια βαλίτσα στο χέρι και μία ανυπομονησία για το άγνωστο, για την πόλη του Χο Τσι Μιν στο Βιετνάμ όπου θα προσφέραμε εθελοντική εργασία για δύο εβδομάδες σε ένα ορφανοτροφείο. Φτάνοντας στο Βιετνάμ, και καθώς κατευθυνόμασταν από το αεροδρόμιο στο Peace House, όπου θα φιλοξενούμασταν αυτή την περίοδο, ήταν ολοφάνερο πως ξεκινούσε για εμάς μια πολύ διαφορετική εμπειρία από όλες όσες είχαμε ζήσει στο παρελθόν.

Στο Peace House μας περίμενε ο Khai, ο οποίος μας ξενάγησε στο σπίτι, στην πόλη και μας βοήθησε σε όλη τη διάρκεια της διαμονής μας στο Χο Τσι Μιν. Εκεί, γνωρίσαμε ανθρώπους από διάφορα μέρη του κόσμου, με τους οποίους μοιραζόμασταν τις ίδιες αγωνίες και την ίδια θέληση για προσφορά. Χτίσαμε φιλίες και δημιουργήσαμε αναμνήσεις, οι οποίες θα μας συντροφεύουν για μια ζωή.

Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ την πρώτη μέρα στο ορφανοτροφείο. Βλέποντας τον επιβλητικό ναό, ήταν δύσκολο να αντιληφθεί κανείς αυτό που θα αντικρίζαμε. Ο ναός αυτός χτίστηκε το 1924 και είναι το σπίτι άτυχων παιδιών και ενηλίκων που είτε έχουν εγκαταλειφθεί από τους γονείς τους, είτε είναι ορφανά, είτε έχουν κάποιας μορφής αναπηρία. Τα παιδιά αυτά περνούν όλη τους τη ζωή στο ορφανοτροφείο, όπου τους παρέχεται βασική μορφή εκπαίδευσης. Παρ’ όλα αυτά, πολλά δεν καταφέρνουν να ολοκληρώσουν την εκπαίδευσή τους. Με απόφαση του υπεύθυνου μοναχού, τα παιδιά πλέον δεν υιοθετούνται καθώς υπάρχει φόβος για κακοποίηση ή εκμετάλλευσή τους λόγω παλιότερων περιστατικών. Το ορφανοτροφείο είναι ανοιχτό για όλους όσους επιθυμούν να το επισκεφθούν και στηρίζεται σε ιδιωτικές δωρεές.

Περνώντας τον ναό, αντικρίσαμε την αίθουσα του Νηπιαγωγείου όπου θα περνούσαμε τις επόμενες δύο εβδομάδες. Κάγκελα περιέκλειαν τον χώρο που φιλοξενούσε 40 παιδιά με χαμόγελα και όρεξη για παιχνίδι. Βλέποντάς μας, έτρεξαν καταπάνω μας αναζητώντας την αγάπη που τόσο τους έλειπε. Περάσαμε μαζί τους στιγμές μοναδικές με πολύ παιχνίδι, χορό, ζωγραφική και άλλες δραστηριότητες.

Ήταν απίστευτο το πώς η διαφορετική γλώσσα δεν στάθηκε εμπόδιο στη μεταξύ μας επικοινωνία. Μάθαμε βασικές βιετναμέζικες λέξεις από τα ίδια τα παιδιά και εκείνα αντίστοιχες αγγλικές. Νιώσαμε πως για λίγο γίναμε μέρος της καθημερινότητάς τους και ελπίζουμε να προσφέραμε εμπειρίες που θα επηρεάσουν θετικά την πορεία της ζωής τους. Έτσι κι αλλιώς αυτός ήταν και ο στόχος μας: να δημιουργήσουμε ένα περιβάλλον με πολυπολιτισμικά ερεθίσματα για τη βελτίωση των κοινωνικών τους δεξιοτήτων και την συναισθηματική τους ολοκλήρωση αφού όλα τα παιδιά έχουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εγκαταλειφθεί.

Επιπλέον, δύο ώρες την ημέρα βοηθούσαμε στη σίτιση παιδιών με αναπηρίες. Είναι ένα δύσκολο έργο για το λιγοστό προσωπικό του ορφανοτροφείου, οι οποίοι χρειάζονται τη βοήθεια των εθελοντών. Δύσκολο έργο ήταν και για εμάς ,όμως με τη βοήθεια των υπεύθυνων νοσοκόμων και με θέληση, τα καταφέραμε.

Οι δυο αυτές εβδομάδες κύλησαν γρήγορα γεμάτες με διάθεση για εξερεύνηση, στιγμές χαράς και δημιουργικότητας και καινούριες γνωριμίες. Τις καθημερινές ημέρες τις περνούσαμε στον Ναό και το ορφανοτροφείο ενώ τα Σαββατοκύριακα κάναμε εκδρομές για να πάρουμε μια πραγματική γεύση της Ασιάτικης κουλτούρας.

Από τότε, η ζωή μας άλλαξε και επιστρέψαμε πίσω στην Ελλάδα με μια βαλίτσα γεμάτη άκρως ικανοποιητικές εμπειρίες. Οι εμπειρίες αυτές θα μας συντροφεύουν για μια ζωή και εμείς θα τις μοιραζόμαστε με άλλους για να μεγαλώσει το έργο αυτό της εθελούσιας προσφοράς.

Ελπίζουμε και άλλοι άνθρωποι με την ίδια θέληση για προσφορά να έχουν την ευκαιρία να ζήσουν παρόμοιες εμπειρίες.

Ντέμη Δέδε και Άντρια Θεοδώρου