Περιβαλλοντικό Workcamp στο Eskifjordur της Ισλανδίας

Ισλανδία. Η χώρα της φωτιάς και του πάγου, τόσο εντυπωσιακή και τόσο απρόβλεπτη που η περιγραφή της με λέξεις αποτελεί εγχείρημα εκ των προτέρων μάταιο.

Παρ’ όλα αυτά θα προσπαθήσω από μέρους μου να δώσω μια εικόνα όσο το δυνατόν πιο σαφή και ζωηρή, δεδομένου ότι η ανεκτίμητη αξία της εμπειρίας και ο συνεπακόλουθος πνευματικός εμπλουτισμός πρέπει - και επιβάλλεται - να βιωθεί από περισσότερους, πολλώ δε μάλλον από εμάς που μένουμε στην Ελλάδα και έχουμε συνηθίσει σε έναν διαμετρικά αντίθετο τρόπο ζωής.

Ήταν η πρώτη φορά που συμμετείχα σε πρόγραμμα εθελοντισμού, όχι μόνο μέσω ΕΛΙΞ αλλά και γενικότερα.

Έκδηλο το άγχος, αλλά το κίνητρο της πρόκλησης σε συνδυασμό με τις πιέσεις όσων ήδη είχαν επισκεφτεί το νησί με οδήγησαν στο να κάνω το αποφασιστικό βήμα. Υπήρχε μεγάλη ποικιλία επιλογής προγράμματος – περίπου 200 τον αριθμό. Κατέληξα στο πρόγραμμα με την ονομασία «Villages of the Eastern Fjords», διάρκειας 1–10 Αυγούστου, το οποίο υλοποιείται σε μικρά χωριά στις ανατολικές ακτές της Ισλανδίας με πρωτοβουλία της οργάνωσης WF (Worldwide Friends). Το χωριό στο οποίο με έστειλαν ήταν το Eskifjordur, μικρής έκτασης και με πληθυσμό περίπου 900 κατοίκων, περιβαλλόμενο από καταρράκτες και καταπράσινα βουνά α λα Μόρντορ που χάνονται στα σύννεφα. Γενικότερα να έχετε στο νου σας ότι δεν έχει σημασία σε ποια κατεύθυνση θα κοιτάξετε, όλα τα τοπία στην Ισλανδία είναι κινηματογραφικά. Περίπου ένας στους δέκα Ισλανδούς ασχολείται με τη συγγραφή – το υψηλότερο ποσοστό παγκοσμίως. Τυχαίο;

Έφτασα στο αεροδρόμιο του Ρέικιαβικ το βράδυ της 31ης Ιουλίου, αφού το πρωί της επόμενης μέρας θα μας μάζευε το minibus από το κέντρο της πόλης – σημειωτέον ότι το Ρέικιαβικ βρίσκεται στο νοτιοδυτικό μέρος της χώρας, στην άλλη άκρη δηλαδή από το Eskifjordur. Εκεί γνώρισα και τα υπόλοιπα παιδιά, και αυτά στην πλειοψηφία τους από τη νότια Ευρώπη. Ταιριάξαμε πολύ γρήγορα και ήδη από νωρίς καθιερώθηκε ένα ευχάριστο, ζεστό κλίμα. Το minibus διέσχιζε ολημερίς τη βόρεια πλευρά του νησιού, με πολλές όμως στάσεις σε κρατήρες, καταρράκτες, γεωθερμικούς βράχους που άτμιζαν και ό,τι άλλο μαγευτικό μπορούσαν να δουν τα μάτια μας. Έπειτα, φτάσαμε στον προορισμό μας.

Οι δέκα μέρες που πέρασα στο Eskifjordur θα μου μείνουν αξέχαστες για πολλούς λόγους.

Ένας από τους κύριους είναι η επαφή με τη φύση, αφού το workcamp στο οποίο συμμετείχα ήταν περιβαλλοντικού ενδιαφέροντος και ήταν επόμενο να περιβάλλεται από το αντίστοιχο σκηνικό. Αναλαμβάναμε διάφορα εγχειρήματα – τσουγκρανίζαμε το γρασίδι, κόβαμε επιθετικά φυτά, χαλικοστρώναμε ορειβατικά περάσματα με καροτσάκια.. Πέραν της φιλικής τους διάθεσης είναι και πολύ δουλευταράδες οι Ισλανδοί, αυτό το κατανόησα σίγουρα. Εργαζόμασταν περίπου 5-6 ώρες την ημέρα μέχρι το απόγευμα, με το σαββατοκύριακο ελεύθερο για ώρες χαλάρωσης, ψάρεμα, ορειβασία ή οργανωμένες εκδρομές από το camp.

Στα μεγάλα θετικά ήταν η ελεύθερη πρόσβαση στις θερμαινόμενες πισίνες του χωριού, στις οποίες προφανώς πηγαίναμε κάθε μέρα. Εκεί μέσα αφήναμε τους εαυτούς μας να ξαναγεννηθούν, έπειτα από την έντονη σωματική κόπωση και τις δεκάδες –ΔΕΚΑΔΕΣ- στρώσεις βρώμας. Όμως, η φύση και τα τοπία, όσο μαγευτικά και αν ήταν, έπαιξαν δευτερεύοντα ρόλο και θα ήταν κενά νοήματος, εάν δεν συνδυάζονταν με τα εξαιρετικά άτομα που γνώρισα, άτομα διαβασμένα, που έχουν κάνει πράγματα στη ζωή τους, που έχουν ταξιδέψει και ξέρουν πώς να σε κινητοποιήσουν να γίνεις καλύτερος και πιο ενεργός, αντί να κυνηγάς την τοξική στασιμότητα της αδράνειας. Αυτό το τελευταίο ήταν και το σημαντικότερο. Ένιωσα χαζός, αλλά χαζός με την καλή έννοια. Ο κόσμος είναι ένα μεγάλο μέρος και η εξερεύνηση δεν έχει ταβάνι. Εμείς επιλέγουμε σε τι μέγεθος θα ανοίξουμε το μυαλό μας.

Στον γυρισμό διασχίσαμε το νότιο μέρος του νησιού, το πιο όμορφο κατά γενική ομολογία. Παγετώνες, στερεοποιημένη λάβα, πιο μεγάλοι καταρράκτες, ακόμα περισσότερη μαγεία. Μετά το πέρας του προγράμματος αρκετοί μείναμε στο Ρέικιαβικ για λίγες μέρες, με αμοιβαίες υποσχέσεις για το επανιδείν. Στους αποχαιρετισμούς πολλοί έκλαιγαν, εγώ στο τσακ συγκρατήθηκα. Και εδώ τελειώνω. Δεν ξέρω τι άλλο να γράψω για να σας πείσω. Θα θυμάμαι πάντα με χαμόγελο αυτή την εμπειρία, και ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου την ΕΛΙΞ που μου έδωσε την ευκαιρία να την αποκτήσω.

«If you’re happy in Eskifjordur clap your hands»!

Υ.Γ. Μέσα σε όλα τα ωραία της Ισλανδίας υπάρχει και ένας παράγοντας που πρέπει να προσέχετε - η ακρίβεια. Οι τιμές είναι τσουχτερές, σχεδόν μαυραγορίτικες. Μια μπύρα σε μπαράκι του Ρέικιαβικ 10 ευρώ, ένα πακέτο τσιγάρα 15, και ας μη μιλήσουμε για τις τουριστικές εξορμήσεις. Γενικότερα αν σκοπεύετε να επισκεφτείτε το μέρος να έχετε ένα γερό κομπόδεμα στην άκρη. Πιστέψτε με, αξίζει τα λεφτά του.